آلیاژ نیکل ـ تیتانیم به علت خاصیت حافظه داری حرارتی و سوپرالاستیسیته در کاربردهای پزشکی مورد توجه واقع شده است. یکی از نگرانی‌ها در مورد این آلیاژ خوردگی در محیط بدن و عدم ثبات عملکردی آن است. در این پژوهش آلیاژ نیکل-تیتانیم با گرید پزشکی تحت عملیات سطحی مختلف قرار گرفت و خواص آن با آلیاژ تجاری عرضه شده برای کاربرد سیم ارتودنسی مقایسه شد. برای بررسی نمونه‌ها، آزمونهای پلاریزاسیون پتانسیودینامیک، پلاریزاسیون چرخه‌ای، خمش سه نقطه ای و طیف سنجی امپدانس الکتروشیمیایی استفاده شدند. نتایج نشان دادند که مجموع فرایندهای اسید شویی و عملیات حرارتی موجب ایجاد سطح مقاوم به خوردگی موضعی می‌شود؛ در مقابل نمونه‌های دریافتی و یا صرفا عملیات حرارتی شده مستعد خوردگی موضعی هستند. همچنین در شرایط سطحی اشاره شده کمترین تغییرات سطوح تنش پلاتو سوپرالاستیک در طول زمان غوطه وری در محلول رینگر به مدت دو ماه حاصل شد. به نظر می‌رسد مجموع عملیات اسید شویی و عملیات حرارتی تحت محیط کنترل شده به دلیل حذف نیکل از سطح نمونه و ایجاد لایه اکسیدی پایدار موجب ثبات عملکردی نمونه در کاربرد داخل بدن می‌شود.
* اطمینان فر، محمدرضا - استادیار، دانشکده مهندسی مواد، دانشگاه صنعتی سهند، تبریز، ایران
خضوعی، مهدی - دانشجو، دانشکده مهندسی مواد، دانشگاه صنعتی سهند، تبریز، ایران
ابدالی، امیررضا - دانشجو، دانشکده مهندسی مواد، دانشگاه صنعتی سهند، تبریز، ایران
کلمات کلیدی: آلیاژ نایتینول، سوپرالاستیسیته، عملیات سطحی، پلاریزاسیون سیکلی، محلول رینگر