مقایسه رفتار خوردگی پوشش‌های نانوکامپوزیتی پایه روی با ذرات تقویت کننده کاربید سیلیسیم و اکسید تیتانیم ایجاد شده تحت فرآیند آبکاری پالسی

پوشش‌های خالص روی و نانوکامپوزیتی Zn-SiC و Zn-TiO2 با استفاده از فرآیند آبکاری پالسی از یک محلول پایه سولفاتی تهیه شدند. در حین پوشش دهی تحت فرآیند آبکاری پالسی، پارامترهای دانسیته جریان ماکزیمم، فرکانس و چرخه کاری بررسی شدند. جهت مشخصه یابی این پوشش ها، مورفولوژی سطح با استفاه از میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM و FE SEM) ترکیب پوشش‌ها با استفاده از آنالیز عنصری EDS، ریزساختار با استفاده آنالیز اشعه ایکس (XRD)، رفتار خوردگی با با استفاده از آزمون‌های پلاریزاسیون پتانسیودینامیک و امپدانس الکتروشیمیایی (EIS)، توپوگرافی سطح با استفاده از آنالیز میکروسکوپ نیروی اتمی (AFM) و همچنین میکروسختی نمونه‌ها مورد مطالعه و بررسی قرار گرفت. بیشترین میزان درصد نانوذرات رسوبی SiC به میزان 73/8 درصد حجمی و نانوذرات TiO2 به میزان 12/7 درصد حجمی مشاهده شد. همچنین کمترین دانسیته جریان خوردگی در پوشش روی به میزان A/cm2μ 1/7، در پوشش Zn-SiC به میزان A/cm2μ 49/4 و در پوشش Zn-TiO2 به میزان A/cm2μ 53/4 محاسبه گردید. لذا مشاهده شد استفاده توام از سیستم پوشش دهی کامپوزیتی و فرآیند آبکاری پالسی می تواند مقاومت به خوردگی را به میزان قابل توجهی افزایش داد. آنالیز XRD نشان می دهد در نمونه پوشش خالص، صفحه (002) جهت گیری غالب می باشد که با ورود نانوذرات SiC و TiO2 به درون ساختار فلز روی، شدت پیک (002) کاهش یافته و جهت گیری در راستای صفحه (101) تقویت می‌شود. زبری میانگین برای 3 نمونه از پوشش Zn، Zn-SiC وZn-TiO2 به ترتیب 11/528، 32/627 و nm41/815 می‌باشد. همچنین با ورود نانوذرات SiC و TiO2به ساختار فلز روی، میکروسختی افزایش یافته است.