با افزایش تقاضا برای آلیاژهای آلومینیوم، حفاظت از این آلیاژها در برابر خوردگی از اهمیت بالایی پیدا کرده است. پوشش‌های به دست آمده به روش اکسیداسیون پلاسمای الکترولیتی (PEO) با ایجاد یک پوشش سرامیکی، مقاومت به خوردگی سطح را افزایش می‌دهند. با این وجود این پوشش‌ها متخلخل بوده و کنترل آن وابسته به متغیرهای فرایند مانند چگالی جریان اعمالی، فرکانس، چرخه کاری و زمان اعمال پوشش است. در این پژوهش، آلیاژ آلومینیوم 5052 در زمان‌های 2.5، 5، 7.5 و 10 دقیقه و چگالی جریان‌های 20-40 A/dm2 در حمام فسفاته تحت عملیات PEO قرار گرفته و خواص پوشش با آزمون‌های پلاریزاسیون، امپدانس الکتروشیمیایی و میکروسکوپی الکترونی روبشی مطالعه شده است. نشان داده شده است که با افزایش چگالی جریان خوردگی در زمان ثابت، اندازه حفرات افزایش یافته و نمونه PEO شده با چگالی جریان 25 A/dm2 بهترین مقاومت به خوردگی را به مقدار "1.94×" 〖"10" 〗^"-8" "A/c" "m" ^"2" و با مقاومت لایه متراکم و متخلخل 189 و 53 کیلواهم سانتیمترمربع به ترتیب از خود نشان می‌دهد. همچنین، با افزایش زمان اعمال پوشش در ابتدا اندازه حفرات به همدیگر پیوسته و به تدریج بسته می‌شوند که نمونه عملیات شده به مدت 10 دقیقه بهترین مقاومت به خوردگی را به اندازه "3.04×" 〖"10" 〗^"-9" "A/c" "m" ^"2" و با مقاومت لایه متراکم و متخلخل 406 و 92 کیلواهم سانتیمترمربع به ترتیب داراست.
* باحجب خوشنودی، ائل‌شان ـ دانشگاه صنعتی شریف، دانشکده علم و مهندسی مواد، گروه خوردگی
قربانی، محمد ـ دانشگاه صنعتی شریف، دانشکده علم و مهندسی مواد، گروه خوردگی
کلمات کلیدی: اکسیداسیون پلاسمای الکترولیتی، آلیاژ Al5052، اثر چگالی جریان، اثر زمان، مقاومت به خوردگی